De opvolgende weken in India (en wat voor..)

Hoi! Dit wordt sowieso mijn meest spannendste reisverslag ooit. Ik zal beginnen bij het begin. In Delhi hebben we niet zoveel bijzonders gedaan, na een lange treinrit hadden we luxe verdiend, dus we zijn lekker op dakterras midden in Delhi gaan eten en hebben een massage genomen. In de avond vertrok onze bus naar Manali, een plaatsje ver in het noorden. De bus besloot om even een uurtje eerder te vertrekken en op een heel andere plek dan afgesproken, dus belden ze ons hostel en gelukkig waren we thuis. Snel gehaast naar de bus dus. De reis ging lekker snel, onderweg gegeten bij een hele vette plek waar er locals vet cool aan het koken waren. De volgende morgen kwamen we aan in Manali waar het opeens van de 45 graden in Delhi, 25 graden was. Midden tussen de bergen in de Himalaya waar de sfeer opeens helemaal anders was. Suuuper lieve mensen, veel uit Tibet en Nepal, super fijne natuur, heerlijke restaurantjes en ja ik kan het niet zo goed omschrijven. De volgende dag hebben we een mountainbike gehuurd en zijn we 15 kilometer omhoog gefietst door de bergen naar Solang, een plekje waar we konden paardrijden. Onderweg allemaal lokale dorpjes tegengekomen waar mensen allemaal lief naar je lachen. Het was heel wat zwaarder dan verwacht, dus we kwamen pas om 17 uur aan op bestemming. Het was een rare bende daar boven, allemaal oude mannen of juist hele jonge jongetjes met paarden die vroegen of je er op wilde rijden. Heel raar sfeertje, een man die haast niet op z'n benen kon staan van stonedheid wilde met zijn paard een uurtje met ons rijden. Dat hebben we dus maar niet gedaan, we zijn lekker naar beneden gereden omdat we voor het donker terug wilden zijn. Het gevoel, 15 kilometer lang dwars door de Himalaya naar beneden mountainbiken, langs allemaal gezellige mensjes die heel hard moeten lachen als je zo hard voorbij komt op een fiets, langs watervalletjes, vallei's, is echt onbeschrijfelijk. Zo'n gevoel van vrijheid!! Toen we weer terug in Manali waren hebben we lekker gegeten (dat wat we in Manali uber veel doen) en de wedstrijd gekeken. We hadden Nepalezen vrienden gemaakt en zaten daar erg veel, lekker lezen of kaarten met een koffie'tje. Wat we ook nog hebben gedaan in Manali is heel cool. Ik heb namelijk een heel klein tentje meegenomen van thuis en deze moest perse gebruikt worden. We zijn menig reisbureaus afgegaan om te vragen of het veilig was om alleen te kamperen in de bergen en dat was het. Het enige waar we rekening mee moesten houden waren beren, maar deze beren zijn bang voor mensen. Dus als we die zagen moesten we gewoon luid praten, dan gaan ze weg. Ik moest even wennen aan het idee maar toch hebben we de volgende dag een tuctuc gepakt ver de bergen in en zijn gaan wandelen. Een uur of drie omhoog en daar hadden we onze tent opgezet. Bonen met tonijn gegeten, kampvuurtje gemaakt en daar zaten we dan met een uitzicht waar je u tegen zegt! Alleen de nacht was even niet zo mooi als dat we verwacht hadden. We hadden geen matjes, slaapzakken en kussens mee natuurlijk. Wel hadden we in Manali allebei een heel dik vest uit Nepal gekocht waarvan we dachten dat het wel warm genoeg was. Maar nee hoor, we hebben bijna de hele nacht wakker gelegen van de kou (vooral Floren, want hij had geen sokken aan). Ook was mijn tent natuurlijk weer een skere tatta, dus niet waterdicht, super vochtig in de tent dus. Lekker naïef allebei, geen rekening houden met de koud, de uren kropen voorbij en opeens werden we door de zon uit de tent gebrand, heet dat het was. Heel raar contrast. Ook stonden er opeens een stuk of dertig koeien om ons heen, letterlijk omringd, heel random. Toen zijn we nog een uur of vier in de bergen gebleven totdat we naar beneden gingen. De volgende dag zijn we een ticket gaan boeken naar Leh, nog verder in het noorden waar we nu zijn. En dat ticket is de reden waarom dit reisverslag het meest spannendste ooit is. De weg van Manali naar Leh, 20 uur lang, dwars door de bergen, met heel veel ravijnen. Mijn grootste angst is busreizen, altijd al, ook tijdens mijn andere reizen, ik zit nooit ontspannen in een bus. Altijd bang dat er een ongeluk gebeurd, de driver in slaap valt of wat dan ook. De gast van het reisbureau zei dat het gewoon veilig was en de weg stond ook in de Lonely Planet. Voordat we vertrokken hebben we alweer een massage genomen (ja ja in elke plaats minstens een) en bij onze Nepalezen vrienden gegeten. We vertrokken om 2 uur snachts en ik was niet te genieten, ik zat echt tegen de busrit op. Na drie uur moesten we het busje uit (9 personen) om onze paspoort gegevens te registreren (midden in de bergen, waar opeens mensen wonen in tenten). Dit moest nog vijf keer tijdens deze 20 uur, ik was te moe om te bedenken waarvoor dit was. Maar achteraf weet ik waarom. Deze weg, van Manali naar Leh, blijkt de op één naar gevaarlijkste weg in de wereld te zijn en omdat er dus veel ongelukken gebeuren, kunnen ze op deze manier de (eventueel) verongelukten makkelijk identificeren.. Een ander feitje, wat ik ook niet van te voren wist, is dat deze 20 uur wordt gereden door slechts één driver. EEN driver voor 20 uur door bergen met nergens raillies en vaak rechts of links een heel diep ravijn. Overigens was de natuur wel echt heel heel ziek, hele mooie bergen, maar als ik dit allemaal had geweten van te voren, was ik nooooooit gegaan. We hadden er een slaappil in gegooid, waardoor je heel lang doorslaapt. Uit ervaring gaat dat altijd goed, zodra ik maar niet naar buiten kijk. Maar toen, om half 4, 200 kilometer voor Leh, ging het mis. Ik lag te slapen en opeens hoor ik geschreeuw en gaat het busje alle kanten op. Op dat moment besefte ik dat we aan het verongelukken waren, maar de bus was nog niet tot stilstand gekomen. Op dat moment dacht ik dat we van het ravijn af aan het vallen waren, omdat ik nog niet goed kon zien wat er gebeurde. Het gevoel wat ik toen had is heel apart, ik dacht op dat moment echt dat ik doodging of dat ik heel veel geluk zou hebben er er levend uit zou komen. Heel raar, maar die enkele seconden dat ik dat dacht was ik heel rustig. Totdat de bus op zijn kant was gekeperd en ik tot het besef was gekomen dat we niet links het ravijn in waren gereden maar godzijdank naar rechts waren gevallen. De bus lag op zijn kant en we moesten er allemaal snel via het dak uit, omdat er eventueel ontploffingsgevaar was, het rook naar olie in de bus. Helaas zat er een paniekerige vrouw in de weg die er uit kon omdat ze een gebroken arm had en te erg in paniek was. Op dat moment werd ik helemaal gek, omdat ik er uit wilde, heel claustrofobisch opeens. Floren was de vrouw aan het helpen en toen ging gelukkig de achterdeur open en konden we er snel uit. Toen we uit de bus waren hebben we snel alle spullen uit de bus gehaald en gewacht op hulp. De chauffeur ging gelijk weg (''hulp halen'') met een jeep die langs kwam. Ik denk dat hij zich schaamde, hij was namelijk in slaap gevallen. Daar stonden we dan, midden in de Himalaya, net een auto-ongeluk gehad met heel heel veel geluk. Want aan de linker kant was een diep ravijn zonder raillies en in India rijden ze links, dus dat we de rechter kant op waren gegaan is echt geluk geweest. Ohja, onderweg zagen we ook nog een olietankwagen in het ravijn liggen en ook een ander busje met 9 passagiers wat langs kwam had net een ongeluk gehad. Ze waren blijven haken op de rand en iedereen moest de auto uit om te duwen. Oke, terug naar ons ongeluk, de vrouw met de gebroken arm zat erg dramatisch te schreeuwen en werd meegenomen door weer een andere auto. Toen stonden we daar nog maar met z'n 6e en na een half uurtje werden ook wij opgehaald met een jeep. We moesten nog 4 uur naar Leh, maar deze 4 uur waren voor mij en de andere 4 passagiers een hel. Ik weet niet wat er mankeert aan Floren, maar hij kent echt weinig angsten. Die gast van de jeep reed namelijk echt gestoord, ik heb 4 uur op m'n nagels gebeten. Het was echt verschrikkelijk en telkens vroegen we hem om rustige te rijden maar dan zei ie dingen als relax man relax. bkablbalbalbal helaas weinig kunnen genieten van de bergen om me heen, wat sowieso een van de mooiste natuur is die ik ooit heb gezien. Maar goed, we hebben het overleefd. Eenmaal aangekomen in Leh, was het super druk was omdat de Dalai Lama op bezoek was. 3500 meter hoog ligt Leh en door dat hoogteverschil kan het zijn dat je moet acclimatiseren. Je hele lichaam moeten wennen aan alles en dat kan een dag of twee duren. Die vier uur strijden in die jeep en het ongeluk maakte dat ik me niet zo goed voelde en ik denk het hoogteverschil erbij maakte dat ik eenmaal aangekomen in Leh bijna niks meer kon. Omdat Dalai op bezoek was, was het ook nog eens lastig om een guesthouse te vinden. Na een half uur eindelijk een kamer gevonden en net op het moment dat ik de kamer in kwam stortte ik kotsend neer op de grond. Net op tijd! Die nacht ook nog paar keer gekotst en de volgende dag was ik wel ff goed ziek. Dat was gewoon die hoogte ding ziekte, maar ik merkte dat het ongeluk ook wel heel veel impact op me heeft gemaakt. Telkens maar bedenken hoe het ook had kunnen aflopen. Gelukkig ging het de derde dag in Leh al veel beter en nu de vierde dag ben ik weer helemaal de oude. Floren de coole niet bange boy heeft goed voor me gezorgd en alles is weer goed. Uiteindelijk een heel vet avontuur!! Helaas heb ik er wel een trauma aan overgelaten, ik was al bang voor bussen in Azië, maar deze pussy hier pakt voorlopig geen bus meer in Azië, al is het over een goede nationale snelweg: mij even niet gezien. Dus we vliegen terug van hier naar Delhi, maar daar moet ook weer eens bijkomen dat de tickets vanaf hier 200 euro kosten, voor een klein uurtje vliegen. Omdat het zo druk is. Andere optie is vanaf een andere plaats in het noorden, Scrinigal, vliegen. Voor maar 50 euro, maar dan moeten we eerst 12 uur met de jeep weer. Alweer met 1 driver. Daarnaast adviseert de Nederlandse overheid om niet naar die plek te gaan omdat daar gerommel is met Pakistan. De Franse overheid had een Franse reizigers zelfs gezegd dat witte mensen daar geëxecuteerd kunnen worden (lekker overdrijven denk ik). Want elke dag gaan er dus vet veel toeristen naar Scrinigal en dat gaat gewoon goed, heel raar dus waarom die Europese overheden dit allemaal zeggen. Dus.. 200 euro neerleggen voor een ticket, hele goede marketing! Want dit is de enige plek in heel India waar het ticket zo duur is.. Gelukkig is het ons gelukt (na een hele dag reisbureaus afgaan) om een ticket voor 150 ekkies te vinden. Dat is nog wel te handelen en na het boeken gaf het vooral mij een heeeerlijk gevoel! Zo fijn dat het gelukt is! We hebben nu nog twee weken in India en overmorgen gaan we een week hier in Leh de bergen in om te trekken. Echt zo veel zin in, het ziet er zo mooi uit allemaal. Het dorpje Leh hier al, midden tussen de roodachtige bergen, met zo hier en daar opeens een paleis midden op de bergen, is al geweldig. Alle witte mensen die hier lopen zijn uber mega hippie's die hier volgens mij de hele dag door mediteren. Daarnaast lopen er overal boeddha'tjes. Morgen gaan we zo'n berg op klimmen om zo'n paleis te bewonderen en voor de rest relaxen we hem hier de afgelopen dagen vooral. Om ons klaar te stomen voor de week hiken! Dus dat was het voor vandaag, maak je vooral geen zorgen om ons. Want ik zorg er wel voor dat we vanaf nu nog verantwoordelijker keuzes maken (Floren minder). Oh ja doordat we gaan vliegen van Leh naar Delhi, hebben we ook nog tijd om naar Varanasi te gaan met de trein. Varanasi is één van de oudste steden ter wereld en één van de belangrijkste pelgrimsoorden in India. De stad ligt aan de Ganges rivier en blijkt echt heel leip te zijn, met gekke religie dingen, hele vette documentaire over gezien. En dan vanaf Varanasi gaan we met de trein naar Mumbai, waar we waarschijnlijk ons laatste nachtje gaan slapen bij een Indiase vriend uit Dubai van Floren. Tot over twee weken en nogmaals (vooral voor de opa's en oma's : geeeeen zorgen, sorry dat ik allemaal lekker eerlijk in detail ben gegaan over wat er is gebeurd waardoor jullie je wat meer zorgen gaan maken, maar ik kon ook niet liegen natuurlijk).

Dikke kus vanuit het mooie Leh!!