De laatste drie weken in Leh,Delhi en Varansi

Ik ga heel snel de laatste drie weken proberen te omschrijven. In Leh begon ik net een beetje beter te worden toen Floren opeens hoge koorts kreeg. Maar we moesten trekken, omdat we het anders niet zouden redden in tijd. Dus de volgende dag zijn we toch gaan trekken (Floren voelde zich al veel beter). We werden 1,5 u de bergen in gereden en afgezet bij het begin van de zesdaagse trek. De trek zelf is niet echt in woorden te omschrijven, dus daar volgen de foto's van. In ieder geval heel bijzonder, we deden hem dus op eigen houtje en sliepen dan bij mensen thuis in de bergen. Dat was het aller mooiste, die plekken zijn natuurlijk alleen te voet te bereiken dus dan slaap je gewoon even bij mensen thuis die nooit in de 'normale' wereld zijn. Dat zijn echt de liefste mensen die ik ooit heb gezien, zó zorgzaam en goedlachs, nauwelijks Engels gesproken natuurlijk. Al hun eten verbouwen ze zelf, of wordt met paarden en ezels gebracht. We zijn dus tijdens de trek heel veel trekpaarden/ezels tegengekomen. Verder weinig mensen tegen gekomen, hele mooie diverse landschappen en onderweg kwamen we veel mooie lokale memsen tegen. De trek verliep sneller dan we dachten, maar we waren misschien toch iets té enthousiast geweest. We hebben hem in plaats van in zes dagen in vier dagen gelopen, terwijl we beide nog niet eens helemaal beter waren. Maar we zaten zo lekker in een loopvibe dat we doorliepen en dat hebben we geweten pff. Elke dag 8 uur lopen en derde dag was alleen maar klimmen en de tweede dag eerst een super grote bergklim (5200m hoog zaten we daarna) en toen alleen maar gedaald. We vonden lopen vervelend met dalen, dus hebben we ook nog eens heel veel tijd rennend naar beneden doorgebracht. Achteraf zo ontzettend veel spierpijn en vermoeidheid, dat we echt drie dagen niets hebben kunnen doen. Gelukkig waren we twee dagen eerder aangekomen dan verwacht in Leh, dus konden we lekker op het dakterras zonnen en verder helemaal niks doen. Toen was het tijd om naar Delhi te vliegen en dat was echt weer bijkomen. Van het ongelofelijk mooie, vrij rustige noorden met geweldig mooie en goedlachse mensen, terug naar het vieze India. Delhi, waar weer overal zwervers liggen, een smerige lucht hangt, het 45 graden is ipv 25 en de Indiërs er weer uit zien zoals Indiërs. Waar het om geld en overleven draait in plaats van leven. De laatste bestemming was Varansi, dus we moesten een treinticket kopen van Delhi naar Varansi. Elke travel agency werkten blijkbaar samen want bij geen één konden we alleen een ticket kopen. Keihard opgelicht dus, want je moet perse hotel erbij nemen wil je een ticket naar Varansi. Gelukkig is het allemaal één grote grap in prijzen, dus had ik er niet zo veel moeite mee. Floren daarentegen vindt het niet zo leuk om opgelicht te worden... Toen in Delhi nog een massage genomen van hele skere, wat ik heel grappig vond en Floren minder. Wij denken namelijk dat het een homo was die Floren masseerde, want hij zat maar te vertellen hoe strong body Floren wel niet had (nu heeft hij dat niet meer hoor). Dus na een half uur stopten we de massage en zijn we maar weggegaan. De volgende dag namen we de trein naar Varanasi, 14 uurtjes lang, twee vingers in de neus. En dan, Varansi, de laatste bestemming, maar zeker niet de minst fascinerende. Varanasi is de oudste en heiligste stad in India met 1,2 miljoen inwoners en dat is te zien, wat hebben ze er in een paar duizend jaar puinhoop van gemaakt. Wat we daar allemaal gezien hebben is ongelofelijk. Varansi is net even ies anders dan de rest van India. Net iets meer guru's, heilige koeien (die werkelijk waar in al die kleine straatjes van Varanasi hun behoefte doen, valse vieze honden, stank, bedelaars, troep, stank, tempels, wierrook, winkeltjes, stank, riksaws (vooral de fietsriksaw doen het hier goed) en ga zo nog maar even door.
Maar wat ze hier vooral veel hebben is rituelen, waarvan de meest bekende en ook de meest persoonlijke om te aanschouwen, plaats vindt in de Burning Ghat. Varansi is de oudste en heiligste stad van India gelegen aan de Ganges de heilige rivier/ de rivier van de hemel. De Hindoes geloven er in dat als zij in Varansi sterven en gecremeerd worden zij worden bevrijd van 'samsara' (de cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte). Dit betekent directe bevrijding ('moksha'). We zijn s'ochtends vroeg voor zonsopgang naar de rivier gegaan om hier een bootje te pakken en te kijken naar deze rituelen tijdens zonsopgang. Langs de heilige rivier de Ganges zijn veel burning Ghant's (crematieplaatsen) waar de lijken in de open lucht, op brandstapels worden verbrand. Echt heel heel bizar om dat te zien, we hebben gewoon een lijk op de brandstapel zien liggen wat net vers werd verbrand met wat hout erbij om het te laten branden. Die jongen die hem verbrandde zat ook rustig een beetje te prikken in het lichaam, alsof het het hout was waarmee hij een vuurtje stookte. Een paar meter ernaast lagen er gewoon mensen te slapen en nog een paar meter verder zaten mensen zichzelf lekker te wassen in de rivier, waar tevens al het as van de doden in word gegooid. Ik kreeg het gevoel alsof ik in de Fata Morgana van de Efteling zat. Wat een figuren kwamen er voorbij en iedereen zat weer wat anders te doen in de rivier. De een zat z'n tanden te poetsen, de ander nam een lekker slokje water uit de rivier, de ander sprong van een 2 meter hoog gebouwtje de Ganga in, de ander deed de was, de ander was z'n kinderen aan het wassen, de ander gooide wat dodenas in het water en zo kan ik nog wel even doorgaan, en dat allemaal naast elkaar. Echt echt heel indrukwekkend om te zien. Toen de boottrip over was zijn we terug door de chaos stad naar onze kamer gegaan en zijn we weer gaan slapen. Omdat we het noorden eigenlijk best wel misten en heel erg moesten wennen aan die vieze drukte, besloten we om de comfort op te zoeken. We gingen naar een overdekt winkelcentrum waar we lekker de Wester uit hebben gehangen. Lekker koffie drinken bij de Lavazza en naar de bioscoop gegaan, die natuurlijk alleen maar voor Indiërs bestemd was. Dus daar zaten we hoor, tussen alleen maar mannen want vrouwen mogen blijkbaar niet net zoveel plezier hebben als mannen. Gewoon thuis blijven. Dus daar zat ik met Floren tussen al die mannen naar een Hindi film te kijken. Het was echt té slecht voor woorden, ik kan niet eens vertellen waar het over ging, zo vaag dat het was. Zo'n drukke film met telkens weer iets totaal anders. Het draaide in ieder geval om een superhero, die in heel India bekend staat om een superhero. Die superhero was echt zo'n super slechte mega mega slechte gladde superhero. Dan merk je echt hoe India achterloopt, dat zo'n persoon als superhero wordt beschouwd. In het begin kwam er een mooie vrouw in beeld en al die mannen begonnen te juichen en te schreeuwen, heel grappig. Maar ook tijdens de film wordt er soms opeens geschreeuwd, gejuicht of gelachen om te meest slechte grappen. Weer een hele beleving zo'n lokale bioscoop. Toen was het tijd om te slapen, maar vanaf toen begon de ellende. Die dag ervoor zaten we nog te praten over hoe goed onze reis verloopt, hoe we gewoon niet ziek worden, niet besloten worden en niks zijn kwijtgeraakt (oké, één mobieltje). Maar dat hadden we beter niet kunnen zeggen. Die nacht kregen we het opeens beide koud/warm/koud/warm etc. en kregen we dus koorts. Het werd alleen maar erger en die volgende dag hebben we de hele dag geslapen met tussendoor wakker worden met een pijn die ik echt nog nooit eerder heb gevoeld. Zo'n hoge koorts, dat het voelt alsof er een wild beest in de hoofd zit te bonken wat eruit moet. En dat ging even lekker twee dagen zo door en dan ook bij beide heel extreem. Het moet dus eten of drinken zijn geweest, omdat we het beide hadden. We hadden water gedronken uit het guesthouse, wat uit zo'n ding komt, ik weet niet hoe het heet. Waar je water uit haalt. Maar dat leek gewoon drinkbaar, het personeel zei gewoon dat we dat konden drinken, terwijl een andere medewerker weer zei dat we het niet moesten drinken ofzo. Rare boel daarzo, maargoed we hadden het toch al gedronken en dat hebben we geweten. Na de twee dagen koorts, werd de koorts minder maar kregen we allebei telkens plotse momenten van buikkrampen wat eindigde met diarree. De tweede dag van het ziek zijn moesten we de trein naar Mumbai pakken (26 uur, geen aircon, wél allebei een bedje). Om 4.22u in de ochtend, maar met ons stomme zieke hoofd niet even gekeken welk station. Wij dachten gewoon het station van aankomst, Varanasi Central, maar nee. Het was een station wat 40 kilometer van Varansi af lag, lekker zeg, die oplichter had dat niet even verteld. Daar stonden we dus, beide koorts van zeker 40 graden, trein weg, tussen alle honderden (echt waar) mensen,gezinnen,kinderen die daar op de grond op het station slapen tussen de koeien, stront en vooral vliegen. Gelukkig wisten we een nieuw ticket te krijgen naar Varansi, maar dan pas om 10.30u. We pakten een tuctuc terug naar ons guesthouse en sliepen nog wat uurtjes bij. Om 0930u moesten we ons ticket op halen en om 10.30u zaten we dan eindelijk in de trein. Zo beroerd dat we ons voelden, maar toch opgelucht. Gelukkig sliepen we snel en hebben we veel kunnen slapen en de nacht ging ook goed. De koorts werd minder, maar nu kwam de diarree fase. De volgende dag zouden we om 12.30 uur aankomen, maar dat dacht de natuur dus eventjes mooi niet. Het had zo ongelofelijk veel geregend, dat de sporen onderwater stonden, waardoor we 6 uur vast hebben gestaan. 6 uur vast staan, terwijl je er al 20 uur op hebt gehad en denkt dat je er lekker over 4 uur bent, is geen pretje. En al helemaal niet als je zo ziek bent. Die trein staat dan stil, maar niemand weet voor hoelang, wat ook erg frustrerend is, vooral als het uiteindelijk 6 uur lang is. De lucht die in de trein hing was echt heel ranzig, de vloer was nat en modderig van de regen en de wc's lagen vol met schijt. Het enige wat in mijn hoofd omging was: acceptatie van de situatie. Het is gelukt, maar was niet makkelijk. ;) Op een geven moment weet je namelijk echt niet meer wat je met jezelf aan moet. Afijn, we hebben het overleefd. Toen in Mumbai een taxi gepakt naar een hotel wat vlakbij de airport is, omdat we die dag erna gingen vliegen. Helaas werden we opgelicht door een heel slim trucje tijdens het betalen en ook het hotel vroeg veel te veel voor de kamer. Dat krijg je in een grote stad en na zo'n treinrit legden we het er maar bij neer en maakte we er het beste van. De uitspraak die we de week daarvoor hadden gedaan over het niet ziek zijn en niet opgelicht worden, neem ik dus eventjes terug. Het Indiase eten was veel te sterk voor onze maag door die overheersende specerijen dat we een pizza en salade hebben gehaald en die luxe op bed met cola hebben opgegeten, heeeeeeerlijk echt. Weer kunnen eten na 2 dagen niks eten, misschien niet zo'n slimme gezonde keuze, maar het stroomde er een uur later toch weer allemaal uit aan de onderkant. We voelden ons nog steeds dizzy, maar moesten de volgende (laatste) dag echt goed zijn om nog wat te kunnen shoppen wat we niet hadden gedaan. De volgende dag waren we nog niet beter, maar toch maar gegaan. Ondertussen beetje diareren hier en daar, maar we zijn wel geslaagd. We besloten om voor de laatste keer nog even iets locals mee te pakken, namelijk de goedkoopste korte afstanden trein tijdens spitsuur. Gelukkig maar een kwartiertje, want langer moest dat niet duren hoor. De trein is verdeelt in het deel voor vrouwen en voor mannen en ik ging met Flo mee naar de mannen coupe. De deuren stonden wagenwijd open en iedereen hing uit te trein. Op een gegeven moment kwamen er zoveel mannen bij dat we als sardientjes werden platgedrukt, letterlijk. Ongelofelijk, wat een dieren die Indiërs kunnen zijn. Zodra we bij een station kwamen en de trein rustiger ging rijden, duwden mensen met al hun kracht tegen de massa om er uit te kunnen en de mannen die er wilden sprongen er tijdens het rijden al in en duwden keihard. Echt heel grappig en toen ging ie weer rijden en hingen er sowieso vijf mannen uit de trein met één hand aan iets van houvast. Ondertussen beukten iedereen 1-2-3 , 1-2-3, zodat er nóg meer mensen bij konden. Volgens mij kent het Indiase woordenboek het woord ''vol'' niet. Toen waren we er gelukkig en zijn we gelijk naar de airport gegaan. De eigenaar van het hotel en een vriend van hem liftten met ons mee in de taxi, om bij de bioscoop eruit te gaan. Want ja, ook zij gingen de superhero bewonderen natuurlijk!! De vliegreis terug was comfortabel, wat is dat een goed geregeld zooitje opeens allemaal zeg, zo'n airport. Zo schoon in het vliegtuig. Helaas zitten we nog steeds aan de diarree, dus ook tijdens de lange vlucht last. Héél ongemakkelijk. Toen kwamen we in Parijs aan voor de overstap en dat was echt wennen aan al die blanken. In India val je mega op als blanke en kijkt iedereen je ongegeneerd aan, maakt niet uit op elke afstand ze zich van je bevinden. En dan opeens, boem, ben je weer in de andere wereld, waar niemand naar je kijkt. Daar gaat al me aandacht, zo jammer. Nee hoor, heerlijk, echt heerlijk om me weer tussen schone mensen te bevinden. En dan sta je opeens weer met je beentjes je lieve kikkerlandje. Daar stond heel familie Alvarez op ons te wachten als verrassing, net zelf terug van vakantie. Maar wat is het raar om weer terug te zijn in Nederland, ik heb nu al veel gereisd maar nog nooit zo erg moeten wennen weer. Heerlijk water uit de kraan, schone dekens waar je onder slaapt, warm water uit de douche, schone straten waar je gewoon geen afval ziet, rechts rijdend verkeer wat netjes verloopt met verkeersregels en dan het gene waar ik het meest aan moet wennen is: de rust. Ik woon natuurlijk op de wieksloot waar het al helemaal rustig is, maar stilte, geen geluid, dat hebben we in India niet gehad, behalve tijdens de hike. Want letterlijk overal, overal waar je komt wordt er 24/7 getoeterd in het verkeer. Dat is verkeersregel nummer 1: toeter als je iets wilt of doet, ook al is er niks aan de hand, doe maar lekker toeteren. Trein? Ja ook toeteren hele tijd, is niet erg. Ook als er niemand op het spoor loopt, ja toeteren. Helemaal mooi.

Zo dat was India. Wat een land, ik zou het nauwelijks kunnen bevatten als er een land bestaat wat nóg smeriger is dan dit. Het land waar een prullenbak zeldzaam is en iedereen het afval van zich afgooit. Waar overal waar je ook maar komt koeien staan, die op de meest random plekken stilstaan en dikke schijt (letterlijk, figuurlijk) hebben aan alles en iedereen. Waar de straat één grote dierentuin is vol met paarden, ezels, koeien, ratten, apen, buffalo's, varkens, vliegen, ratten, apen, kraaien, zwijnen. Waar de koe heilig is maar de rest van de dieren wel rustig geslagen worden. Het land waar je elke 10 meter een andere geur ruikt gemixt door geuren van ontlasting, wierrook, eten, afval, dieren etc. Het land waar iedereen in het noorden gruwelijk lekker kan koken en op een menu kaart
minstens 100 verschillende gerechten staan. Het land waar je het lekkerste fruit kan kopen en je voor 75 cent 10 eat-me rijpe mango's hebt. Het land waar je voor 4 euro samen royaal uit eten kan. Waar je als blanke door iedereen wordt aangestaard als je wereldberoemd bent. Waar tuctuc,taxi en buschauffeurs geen fuck geven om de veiligheid van hun passagiers, maar alleen zo snel mogelijk op bestemming willen zijn. Waar 't normaal is om 20 uur achter elkaar met één chauffeur te rijden. Waar het inhalen 9 van de 10 keer wordt teruggetrokken omdat er toch wel een tegenligger aankomt. Het land waar je 's nachts hopen zwerver ziet liggen. Het land wat zo ongelofelijk achterloopt met alles en alles nog met de hand wordt gedaan. Maar wat tegelijkertijd soms zo modern lijkt, als je opeens zo'n winkelcentrum/metrostation binnenloopt wat nog 10x moderner is dan in Nederland. Waar de rijke neerkijken op de arme, maar de arme zoveel liever dan de rijke. Het land waar je nauwelijks vrouwen op straat ziet. Waar je mannen gearmd ziet lopen, of pinkie-pinkie ziet lopen. Waar je de meest smerige mensen tegen komt en mensen met de raarste verminkingen, huidaandoeningen, ziektes etc. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat ik wel weet is dat dit het land is wat het meest indruk op me heeft gemaakt en wat ik zeker nog een keer ga bezoeken. En dan heb ik het over het noorden, ik kan wel zeggen dat ik verliefd ben geworden op de Himalaya's.

Nou mensen, bedankt voor het lezen weer en hopelijk mag ik jullie volgend jaar weer vermaken met een nieuw avontuur. (: